Wat is de essentie van het westernisme en het slavofilisme

Slavofilisme en westernisme zijn de ideologische bewegingen en richtingen van het Russische publieke denken van de jaren 1830-1850, waartussen een acuut debat was over de verdere culturele en sociaal-historische wegen van de ontwikkeling van Rusland.

In de jaren 1840, in Rusland onder omstandigheden van repressie tegen de revolutionaire ideologie, werden liberale ideologische trends - westernisme en slavofilisme - wijdverbreid ontwikkeld. De meest actieve westerlingen waren onder meer V.P. Botkin, I.S. Turgenev, V.M. Maykov, A.I. Goncharov, V.G. Belinsky, N.Kh. Ketcher, K.D. Cavelin en andere vertegenwoordigers van de Russische nobele intelligentsia. In een fundamenteel geschil werden ze tegengewerkt door de gebroeders Kireevsky, Yu.F. Samarin, A.S. Khomyakov, I.S. Aksakov en anderen Ondanks hun ideologische meningsverschillen waren het allemaal vurige patriotten, die niet twijfelden aan de grote toekomst van Rusland, en scherpe kritiek op Nikolaev Rusland.

De lijfeigenschap, die zij beschouwden als de extreme manifestatie van willekeur en despotisme die in die tijd in Rusland heerste, werd onderworpen aan de meest harde kritiek van de Slavofielen en Westerlingen. In hun kritiek op het autocratisch-bureaucratische systeem spraken beide ideologische groepen een gemeenschappelijke mening uit, maar hun argumenten liepen sterk uiteen in de zoektocht naar manieren om de staat verder te ontwikkelen.

Slavofielen

De Slavofielen, die het moderne Rusland afwezen, waren van mening dat Europa en de hele westerse wereld ook achterhaald waren en geen toekomst hadden, en daarom geen voorbeeld konden zijn om te volgen. De Slavofielen verdedigden vurig de identiteit van Rusland vanwege de historische culturele en religieuze kenmerken van het Westen. De Slavofielen beschouwden de orthodoxe religie als de belangrijkste waarde van de Russische staat. Ze voerden aan dat het Russische volk sinds de tijd van de staat Moskou een speciale houding had ten opzichte van de autoriteiten, waardoor Rusland lange tijd zonder revolutionaire omwentelingen en omwentelingen kon leven. Naar hun mening zou het land de macht van de publieke opinie en een adviserende stem moeten hebben, maar alleen de vorst heeft het recht om definitieve beslissingen te nemen.

Vanwege het feit dat de leer van de Slavofielen 3 ideologische principes van Rusland van Nicholas I bevat: nationaliteit, autocratie, orthodoxie, worden ze vaak politieke reactie genoemd. Maar Slavofielen interpreteerden al deze principes op hun eigen manier en beschouwden de orthodoxie als een vrije gemeenschap van gelovige christenen, en autocratie als een externe regeringsvorm die de mensen toestond te zoeken naar 'innerlijke waarheid'. De Slavofielen, die de autocratie verdedigden, waren echter overtuigd democraten, en hechtten geen bijzondere waarde aan politieke vrijheid, maar verdedigden de spirituele vrijheid van het individu. De afschaffing van de lijfeigenschap en de toekenning van burgerlijke vrijheden aan het volk bezetten een van de belangrijkste plaatsen in de werken van de slavofielen.